در حال نمایش یک نتیجه

مش جراحی به محصول پزشکی گفته می شود که مانند یک صفحه توری ساخته شده از پلیمرهای زیست تخریب پذیر است که دارای مواد بسیاری در خود هستند. مشی که در جراحی مورد استفاده قرار می گیرد از مواد بیولوژیک و ارگانیک تهیه می‌شود. به همین دلیل با توجه به کاربردی که دارد در برخی از مواقع قابل جذب و در برخی دیگر غیرقابل جذب است.

مش جراحی

 این محصولات در سایز بندی های متفاوتی تولید می شوند تا در محل آسیب دیده در عضلات و استخوان ها قرار داده شوند. در ادامه این مقاله توضیحات بیشتری در رابطه با مش جراحی ارائه خواهیم کرد.

مش جراحی چیست و از چه موادی تشکیل شده است؟

مش به صفحه ای توری مانند گفته می شود که از پلیمرهای مصنوعی یا بیوپلیمرهای مصنوعی ساخته شده است. از این محصول برای تقویت بافت و استخوان هایی که دچار آسیب شده اند، استفاده می شود.

برای ساخت این نوع از مش ها مواد زیر مورد استفاده قرار می گیرند:

  • پلیمرهای مصنوعی غیر قابل جذب یا پلی پروپیلن
  • پلیمرهای مصنوعی قابل جذب یا پلی گلیکولیک اسید یا پلی کاپرولاکتون
  • بیولوژیک یا کلاژن سلولی که از گاو و خوک استخراج می شود.
  • کامپوزیت یا ترکیبی از مواد گفته شده

انواع مواد مش جراحی

در حال حاضر، انواع مختلفی از مش جراحی وجود دارد که از مواد مختلفی ساخته شده‌اند. معمولاً از مواد مصنوعی مانند پلی‌پروپیلن (که در مش پرولین استفاده می‌شود) و پلی‌تترافلوئورواکسی‌تتراپلوروااکسی‌ایتیلن (که در مش‌های مرسلین استفاده می‌شود) استفاده می‌شود. این مواد انعطاف‌پذیر، مقاوم در برابر پارگی و قابل تنفس هستند که باعث می‌شود آن‌ها برای کاربردهای جراحی مناسب باشند.

انواع مش جراحی

تاریخچه و تکامل

استفاده از مش در جراحی تاریخچه‌ای طولانی دارد. در سال‌های اولیه، مش‌های جراحی از مواد طبیعی مانند پشم و پنبه ساخته می‌شدند. با پیشرفت علم و تکنولوژی، مواد مصنوعی مانند پرولین و مرسلین به عنوان مواد اصلی در ساخت مش جراحی مورد استفاده قرار گرفتند.

انواع مش جراحی

با توجه به کاربردی که مش ها دارند دسته بندی آنها به صورت زیر انجام می شود.

  • مش پرولن
  • دوال مش

مش پرولن شامل یک لایه از نخ هایی است که به صورت در هم تنیده به یکدیگر متصل شده اند.

در مش Doual علاوه بر اینکه لایه پرولن وجود دارد، نوع دیگری از لایه ای که دارای چسبندگی است و به جداره شکم می چسبد نیز قرار داده شده است.

برای قرار دادن مش ها روی بافت های آسیب دیده، آنها را با استفاده از وسیله ای به نام تیکر روی سطح مورد نظر می گذارند.

طراحی و ساختار مش جراحی

طراحی و ساختار مش جراحی بستگی به کاربرد خاص آن دارد. مثلاً، مش فتق باید قادر باشد بافت‌ها را حمایت کند و در عین حال اجازه دهد خون و سایر مایعات بدن به‌راحتی از آن عبور کنند. برای این منظور، این مش‌ها معمولاً دارای ساختار منفذی هستند که اجازه می‌دهد خون و سایر مایعات بدن به‌راحتی از آن عبور کنند.

ویژگی های مش جراحی

  • از آنجایی که این مواد در بیشتر مواقع از پلی پروپیلن یا پلی استایرن ساخته می شوند، ویژگی های زیر را در خود دارد.
  • مش ها دارای استحکام کافی در برابر فشار های وارد شده بر آنها هستند و مقاومت بالایی را هنگام ایجاد تنش های عضلانی در درون شکم از خود نشان می دهند.
  • این نوع از محصولات پزشکی دارای منافذ بسیاری در خود هستند.
  • اندازه سه بعدی بین رشته های موجود در مش ها باید بیشتر از ۱۰ میکرومتر باشد. این اندازه به کاهش عفونت و التهابات در بافت آسیب دیده کمک خواهد کرد.
  • مش ها دارای ویژگی هایی هستند که بعد از قرارگیری در داخل بافت‌های بدن، واکنشی در آنها صورت نمی گیرد و بدون تغییر شکلی در ناحیه مورد نظر باقی می مانند.
  • از آنجا که مش جراحی دارای ثبات بسیار بالایی در ساختار است، به راحتی در اندازه های مورد نظر برش داده می شود.

کاربرد مش جراحی

کاربرد مش جراحی

  • مورد استفاده در جراحی های ترمیم فتق
  • ترمیم پرولاپس اندام لگن
  • درمان بی اختیاری ادرار

در موارد بالا از مش جراحی برای ترمیم بافت های آسیب دیده استفاده می شود. در ادامه این مقاله شما را به طور کامل با نحوه کارکرد این تجهیزات آشنا می کنیم.

انواع و اقسام مش جراحی

مش‌های پلی‌پروپیلن

این نوع مش معمولاً برای ترمیم فتق‌ها استفاده می‌شود. پلی‌پروپیلن یک ماده بسیار مقاوم و انعطاف‌پذیر است که خوب با بافت‌های بدن ترکیب می‌شود. با این حال، در برخی از موارد، ممکن است باعث الرژی یا واکنش‌های التهابی شود.

مش‌های پلی‌تترافلوئورواکسی‌تترافلوروااکسی‌ایتیلن

این ماده با نام تجاری PTFE شناخته می‌شود و برای ترمیم دیواره‌های عروقی، ترمیم عروق و فتق‌های بزرگ استفاده می‌شود. این مش‌ها بسیار مقاوم در برابر خراشیدگی و پارگی هستند، اما در برخی از موارد ممکن است باعث عفونت شوند.

مش‌های پرولین

مش پرولین که اغلب برای جراحی فتق استفاده می‌شود، یکی از محبوب‌ترین انواع مش در جراحی است. این مش‌ها انعطاف‌پذیر و مقاوم هستند و باعث کمترین واکنش‌های الرژیک و التهابی می‌شوند.

مش‌های مرسلین

مش مرسلین به طور گسترده‌ای برای ترمیم درزهای پوستی و جراحی پلاستیک استفاده می‌شود. این نوع مش بافتی محکم و مقاوم دارد که خوب با بافت بدنی ترکیب می‌شود، اما در برخی موارد ممکن است باعث خارش یا تحریک پوست شود.

مش های بیولوژیک

این مش‌ها از مواد طبیعی مانند کلاژن استخراج شده از پوست گاو یا خوک ساخته شده‌اند. این نوع مش‌ها با توجه به سازگاری بالایشان با بافت بدن، معمولاً برای مواردی استفاده می‌شوند که نیاز به رشد و ترمیم بافت دارند. این مش‌ها در مرحله نهایی به طور کامل توسط بدن جذب می‌شوند.

مش فتق

مش‌های فتق برای پشتیبانی و تقویت منطقه‌ای که فتق ایجاد شده است، استفاده می‌شوند. این مش‌ها معمولاً از مواد سنتتیک ساخته شده‌اند و می‌توانند به طور دائم در بدن باقی بمانند یا پس از ترمیم بافت بدن به طور طبیعی حل شوند.

مش های ترکیبی

این مش‌ها از ترکیب مواد سنتتیک و بیولوژیک ساخته شده‌اند. این ترکیب از مواد باعث می‌شود که مش توانایی مقاومت در برابر فشار و ضربه را حفظ کند، در حالی که همچنان با سازگاری خوبی با بافت بدن ارائه می‌دهد. این نوع مش‌ها معمولاً برای ترمیم فتق‌های بزرگ استفاده می‌شوند.

فرآیند استفاده از مش جراحی

فرآیند استفاده

در عمل جراحی، مش معمولاً به‌صورت یک قطعه بزرگ بریده می‌شود که سپس براساس نیاز جراحی برش داده می‌شود. پس از آن، با استفاده از روش‌های خاص دوخت و بخیه، این مش به بافت‌های اطراف خود متصل می‌شود. تراکم و سایز منفذهای مش هم می‌تواند براساس نیازهای خاص جراحی تنظیم شود.

ترمیم فتق از طریق مش

هنگامی که بخشی از روده ها مقاومت خود را از دست می‌دهند و دچار پارگی و سستی می‌شوند، از دیواره شکم به سمت بیرون می آیند. در این صورت مشکلات بسیاری ممکن است برای این افراد ایجاد شود. به همین دلیل پزشکان از روش جراحی فتق برای درمان آن استفاده می کنند.

در این نوع درمان، مش مخصوصی به نام Hernia mesh استفاده می شود که از رایج ترین روش های درمان فتق به حساب می آید.

زمانی که در محیط جراحی آلودگی وجود نداشته باشد، بهبود و ترمیم دیواره های شکمی از طریق مش ها تا ۵۰ درصد انجام می شود. در صورت بروز آلودگی، مشکلات بسیاری مانند تشکیل فیستول، فرسایش پوست، چسبندگی، احتمال بروز عفونت ها در این نواحی وجود دارد.

به همین دلیل پزشکان ممکن است در برخی از موارد از دو مرحله جراحی، برای درمان فتق شکم استفاده کنند. در مرحله اول محیط آلوده شکم پاکسازی می شود و بعد از گذشت یک سال جراحی دوم صورت می‌گیرد که در آن مش مصنوعی در دیواره های شکم قرار داده می شود.

 البته این درمان دو مرحله ای در بسیاری از مواقع سبب نارضایتی افراد خواهد شد. به جای این روش پزشکان از مش کلاژنی برای درمان این ضایعات استفاده می کنند.

در این صورت دیواره شکم مقاومت و استحکام خود را به دست خواهد آورد. علاوه بر آن این مش ها از نفوذ عفونت ها و باکتری ها به داخل شکم جلوگیری می کنند و نیاز به انجام جراحی دو مرحله‌ای را از بین می برند.

انواع مش های فتق

  • مش های patches یا تکه ای

این نوع از مش ها به گونه ای طراحی می شوند که در بالا یا پایین بافت ضعیف و آسیب دیده قرار می‌گیرند.

  • مش های plugs یا شاخه ای

این نوع از مش ها درون بافت سوراخ شده جای گذاری می شوند.

  • مش های sheets یا ورقه ای

مش های ورقه ای قابلیت بریده شدن دارند و برای نواحی خاصی از فتق مورد استفاده قرار می گیرند.

دسته بندی مش جراحی مخصوص فتق

دسته بندی مش جراحی مخصوص فتق

  • مش غیر قابل جذب

این نوع از مش ها به عنوان ایمپلنت دائمی و نامحدود در بدن قرار می‌گیرند و به دلیل غیر قابل جذب بودن، هیچ واکنشی در زمان ماندگاری در بدن ایجاد نمی کنند. به همین دلیل ماندگاری آنها بسیار طولانی است.

  • مش فتق مصنوعی

 این مش ها از ترکیبی از مواد مصنوعی بافته شده یا غیر آن تولید می شوند که ممکن است به صورت جذبی و غیرقابل جذب یا ترکیبی از هر دو نوع باشند.

  • مش کامپوزیت

استفاده از این مش ها سبب می شود تا روده به مش نچسبد و از این طریق از ایجاد عوارض شدید جلوگیری می کنند. پوشش اسیدهای چرب قابل جذب، سلولز و کلاژن در مش پلی پروپیلن سبب می‌شود تا از چسبندگی آنها به روده جلوگیری شود.

مش جراحی از جمله تجهیزات پزشکی است که در عین سادگی قابلیت های بسیاری دارد. از این طریق فتق شکم و بیماری های لگنی مانند پرولاپس ارگان لگن به راحتی درمان می شوند.

استفاده از نخ و تکر همراه با مش

استفاده از نخ جراحی و تکر همراه با مش جراحی

استفاده از نخ یا تکر برای اتصال مش به بافت در عمل جراحی بستگی به نوع و مکان مورد استفاده، نوع مش، و ترجیحات جراح دارد.

مش با نخ بخیه

به طور کلی، مش‌های سنتتیک مانند پلی‌پروپیلن یا پرولین مش معمولاً با استفاده از نخ بخیه به بافت اتصال می‌یابند. این نخ‌ها ممکن است قابل جذب (به مرور زمان توسط بدن حل شوند) یا غیرقابل جذب (در بدن باقی می‌مانند) باشند. استفاده از نخ برای اتصال مش به بافت اجازه می‌دهد که جراح با دقت بیشتری مش را در مکان مورد نظر قرار دهد و از حرکت یا انتقال آن پس از عمل جراحی جلوگیری کند.

مش با تکر

برخی از مش‌های جدیدتر، مانند مش‌های فتق ذاتی اتصال (self-fixating)، با استفاده از تکر‌های تعبیه شده برای اتصال به بافت استفاده می‌شوند. این مش‌ها طراحی شده‌اند تا بتوانند به سرعت و به طور موثری در محل مورد نظر قرار گیرند، با کاهش زمان عمل جراحی و احتمال خطر بخیه‌های غیرضروری. با این حال، این نوع مش‌ها برای همه نوع فتق مناسب نیستند و استفاده از آنها به تجربه و ترجیحات جراح بستگی دارد.

در نهایت، انتخاب نخ یا تکر برای اتصال مش در عمل جراحی بستگی به تعدادی عامل دارد، از جمله نوع و اندازه فتق، محل فتق، نوع مش جراحی مورد استفاده، و ترجیحات و تجربه جراح. همیشه برای انتخاب بهترین روش برای هر بیمار خاص، با جراح خود مشورت کنید.

مزایا و معایب

استفاده از مش جراحی می‌تواند بسیاری از مزایا را به همراه داشته باشد. از جمله تقویت بافت‌ها، جلوگیری از ترومبوز و ارائه پشتیبانی ساختمانی برای بافت‌ها در حین بازیابی. با این حال، همچنین ممکن است برخی از عوارض را نیز داشته باشد. مثلاً، برخی از بیماران ممکن است به مواد مش حساسیت داشته باشند، که می‌تواند منجر به التهاب، خارش و حتی عفونت شود.

باز هم لطفا توجه داشته باشید که این متن توسط یک مدل زبانی مصنوعی تولید شده است و اگرچه تمام تلاش برای اطمینان از دقت اطلاعات انجام شده است، اما این متن نمی‌تواند جایگزین مشاوره با یک متخصص پزشکی باشد. برای هرگونه سوال یا نگرانی درباره استفاده از مش جراحی، با پزشک خود مشورت کنید.