نحوه اندازه گیری لوله تراشه

نحوه اندازه گیری لوله تراشه مبحثی است که در این مقاله قصد بررسی آن را داریم.

لوله تراشه (ET) برای کمک به تنفس فرد استفاده می شود. این لوله از طریق دهان در پایین گلو و داخل نای قرار می گیرد. قبل از وارد شدن لوله لازم است طول مناسب مشخص شود تا بتوان آن را در عمق کافی (نه آنقدر عمیق که باعث ایجاد صدمات داخلی شود) در نای قرار داد. طول مناسب با اندازه گیری ویژگی های خاص در بدن فرد و در نظر گرفتن سایر جنبه های فردی مشخص می گردد.

بخش اول- تطبیق سایز لوله تراشه با بیمار

1- علامت سایز را در لوله تراشه پیدا کنید.

درباره نحوه اندازه گیری لوله تراشه، قطر بیرونی (OD) و قطر داخلی (ID) یک لوله تراشه باید در کنار لوله مشخص باشد. محدوده سایز نرمال قطر داخلی از 5/3 میلی متر در نوزادان کوچک تا 5/8 میلی متر در مردان بالغ است.

• به طور کلی، منظور از سایز لوله تراشه قطر داخلی آن است. این امر به این دلیل است که قطر داخلی میزان هوایی را که می تواند در اختیار فرد مورد آزمایش قرار گیرد، تعیین می کند.

2- علامت گذاری طول را روی لوله تراشه بررسی کنید.

لوله های تراشه با قطر داخلی/قطر خارجی کوچکتر طول کمتری دارند، زیرا به طور معمول در افرادی استفاده می شوند که بین دهان و نای آنها فاصله کمتری وجود دارد. به طور کلی، لوله های تراشه به ابعاد 9-7 میلی متر برای قرار دادن لوله 25-20 سانتی متری (8/9-9/7 اینچ) در پایین گلو به اندازه کافی طولانی هستند، اگرچه طول کلی می تواند متفاوت باشد.

• نشانگرهای طول مشخصی در طول لوله وجود دارد که به شخص اجازه می دهد تا بداند چه مقدار لوله از گلو پایین می رود.
• بعضی از پزشکان تصمیم می گیرند که انتهای لوله‌های تراشه را قطع کنند، بنابراین طول مشخصی برای هر بیمار وجود دارد. این امر خصوصاً در مورد کودکان شایع است، زیرا طول مورد نیاز می تواند به شدت متفاوت باشد.

3- لوله تراشه را بر اساس جنس و قد در بزرگسالان انتخاب کنید.

درباره نحوه اندازه گیری لوله تراشه، سایز لوله های تراشه برای افراد بالای 18 سال معمولاً بر اساس جنسیت و قد انتخاب می شود. لوله های تراشه سایز 7 تا 8 میلی متر برای زنان و 8 تا 9 میلی متر برای مردان استفاده می شود. اگر فرد کوتاه قد باشد یعنی حدود 5 فوت (5/1متر)، از سایز کوچکتر استفاده می شود. اگر قد بلند باشند، نزدیک به 6 فوت (8/1 متر)، از سایز بزرگتر استفاده می شود.

• به یاد داشته باشید، سایز لوله های تراشه به قطر داخلی لوله اشاره دارد.

4- سایز لوله تراشه را برای نوزادان و کودکان از روی سن آنها تعیین کنید.

هنگام اندازه گیری لوله تراشه روی کودک باید مراقب باشید. از آنجا که بدن آنها بسیار کوچک است، باید در اندازه گیری های خود دقیق تر از بزرگسالان باشید. با توجه به این نکته، سایز لوله های تراشه بر اساس سن کودک به شرح زیر است:

• نوزاد تازه متولد شده: 4-5/2 میلی متر
• نوزاد زیر 6 ماه: 4-5/3 میلی متر
• نوزاد بین 6 ماه تا 1 سال: 5/4-4 میلی متر
• کودک 1 و 2 سال: 5-5/4 میلی متر
• کودک بیش از 2 سال: سن کودک را به 4 تقسیم کرده و 4 میلی متر اضافه کنید

5- کودک را با نوار بروسلوو (Broselow) اندازه بگیرید.

به منظور اندازه گیری دقیق تر برای لوله تراشه، می توان بدن کودک را با یک نوار بروسلوو اندازه گیری کرد. این نوار مخصوص اندازه گیری از قد کودک برای ارزیابی اندازه تجهیزاتی که باید برای آنها مورد استفاده قرار گیرد، شامل اندازه لوله تراشه استفاده می کند.

• برای استفاده از نوار بروسلوو، آن را در طول کودک قرار دهید. نوار در طول خود دارای بلوک های رنگی است. مشخص کنید که کدام بلوک رنگ نوار به پای کودک می رسد. در داخل این بلوک رنگ دستورالعمل هایی برای معالجه کودک وجود خواهد داشت.

6- برای تغییر سایز لوله آماده باشید.

هنگام لوله گذاری برای شخص، بهتر است چند لوله تراشه را در دسترس قرار دهید. اگر نتوانید یکی از مواردی را که انتخاب کرده اید به داخل تراشه شخص وارد کنید، به شما امکان می دهد از سایز دیگری استفاده کنید.

• دو لوله تراشه اضافی در دسترس داشته باشید، یک اندازه بزرگتر و یک اندازه کوچکتر.

بخش دوم- قرار دادن لوله تراشه در عمق مناسب

1- لوله تراشه را درون نای فرو کنید.

درباره نحوه اندازه گیری لوله تراشه، سر فرد را در موقعیت مناسب قرار داده و یک لارنگوسکوپ را در دهان او قرار دهید تا زبان و حلق از مسیر خارج شود. سپس می توان لوله تراشه را از گلوی بیمار وارد کرد، از تارهای صوتی عبور داد و داخل نای گذاشت.

2- لوله را تا زمانی فرو کنید که نشانگر عمق پایین در تارهای صوتی قرار گیرد.

در حال وارد کردن لوله، باید قادر باشید ببینید لوله کجا می رود تا زمانی که از تارهای صوتی عبور کند. در آن نقطه، باید علامت نزدیک انتهای لوله را با تارهای صوتی تنظیم کنید.

• علامت روی لوله نشانگر طول متوسط ​​لوله تراشه است که باید در نای فرو برود.

3- بررسی کنید که نشانگر عمق در دهانه دهان باشد.

در طول لوله، نشانگرهای طول وجود دارد. هنگامی که لوله در یک بزرگسال به طور صحیح قرار گرفته باشد، باید عمق هر نقطه را از 20 تا 25 سانتی متری در گوشه دهان نشان دهد.

• اگر علامت روی لوله به طور صحیح در تارهای صوتی قرار گیرد، نشانگر عمق در دهان نیز باید در موقعیت صحیح باشد.
• این علامت راهی آسان برای پزشکان و پرستاران خواهد بود تا اطمینان حاصل شود که لوله همچنان در وضعیت صحیح قرار دارد.

4- برای نگه داشتن لوله تراشه، کاف را باد کنید.

وقتی لوله را به عمق صحیح وارد کردید، کاف را باد کنید. این بالون در قسمت انتهایی لوله تراشه است که لوله را در نای نگه داشته است. کاف با اتصال سرنگ به درگاه خود باد می شود.

• کاف علاوه بر ثابت نگه داشتن لوله در محل، مایعات را از ریه ها خارج می کند. این امر احتمال آسپیراسیون را در هنگامی که فرد لوله می گذارد به حداقل می رساند.

بخش سوم- کنترل فشار و موقعیت لوله

1- از ورود صحیح مطمئن شوید.

پس از وارد کردن اکسیژن به لوله، مطمئن شوید که حجم قفسه سینه در حال افزایش و کاهش است. سپس بررسی کنید که لوله در وضعیت مناسب قرار دارد. این کار را می توان با پرتونگاری اشعه ایکس یا سونوگرافی انجام داد.

• نوک لوله تراشه باید بین 3 تا 7 سانتیمتر (2/1 تا 8/2 اینج) از انتهای نای باشد.
• کارینا نقطه‌ای است که در انتهای نای قرار دارد و در داخل برونش منشعب می شود. لوله تراشه نباید تا این حد پایین برود، زیرا می تواند به این ناحیه آسیب برساند.

2- موقعیت لوله تراشه را ثبت کنید تا حرکت آن قابل تشخیص باشد.

درباره نحوه اندازه گیری لوله تراشه، ثبت موقعیت لوله در هنگام وارد کردن آن به شما این امکان را می دهد تا مطمئن شوید که به مرور زمان حرکت نکرده است. اندازه چاپ شده روی لوله را در یک موقعیت خاص در دهان، مانند دندان های جلویی یا لب ها بنویسید.

• هنگام مراجعه بعدی بیمار، با مراجعه به این مستندات می توانید اطمینان حاصل کنید که لوله هنوز در وضعیت مناسب قرار دارد.

3- یک ردیاب CO2 را روی لوله تراشه قرار دهید.

با قرار دادن یک ردیاب CO2 بر روی لوله نیز می توانید اطمینان حاصل کنید که لوله به درستی درج شده است. اگر ردیاب مقدار CO2 را در بازدم احساس کند، تغییر رنگ می دهد. این نشان می دهد که بیمار اکسیژن را به درستی دریافت می کند، زیرا CO2 یک محصول فرعی است که تنها در صورت مصرف اکسیژن از بدن خارج می شود.

• این مانیتورها یکبار مصرف هستند. هنگامی که CO2 را حس می کنند، مانیتور بصورت برگشت ناپذیر رنگ را تغییر می دهد. به همین دلیل، آنها بطور معمول یک بار درست بلافاصله بعد از لوله گذاری استفاده می شوند.

4- فشار هوا را در لوله تراشه اندازه گیری کنید.

پس از ورود لوله تراشه، خوب است که میزان فشار ناشی از تنفس را در لوله اندازه گیری کنید. این کار را می توان با تنظیم کننده فشار انجام داد.

• اندازه گیری فشار ایجاد شده در مجاری هوایی از آسیب رسیدن به نای و ریه ها جلوگیری می کند.
• یک فشار ایمن در قسمت انتهایی لوله تراشه بین 20 تا 30 سانتیمتر آب است.